Не ўкрадзеш – не пражывеш!

Каб жыць у радасці і шчасці, трэба красці, красці, красці!

Падобныя прыказкі нават не прыцягваюць нейкай большай увагі. Стала звычайным прынесці нешта з працы, прыдбаць сабе тое, што належыць супольнасці ці грамадству і г. д.

«Так робяць усе!» - можна спрабаваць сябе апраўдаць падобнымі выказваннямі. Але ці падобнае апраўданне мае вартасць? Ці яно робіць крадзеж учынкам добрым і справядлівым? Абкрадаючы супольнасць ці грамадства, у якіх жывеш, абкрадаеш і сябе і сваіх блізкіх. Немажліва, каб беручы з кошыка яблыкі, а не падкладваючы туды час ад часу новыя, браць іх адтуль заўсёды, бо ў пэўным моманце яны скончацца.

Вядома, што гэтую тэндэнцыю цяжка перабароць, бо мы выхаваныя ў такім грамадстве і прызвычаіліся да гэтага, а тым больш, што так жыць прасцей, чым жыць справядліва і не браць неналежнага, хоць бы на актуальны момант, а далей неяк яно будзе...

Але хтосьці павінен гэта змяніць, бо вынікам такога стану рэчаў з'яўляецца несправядлівасць і заняпад той жа эканомікі. Чалавек пакліканы да развіцця, не толькі да спажывання, але і да таго, каб плён прыносіць. Хрысціянін – гэта той, праз каго будуецца Божае Валадарства на зямлі, Валадарства праўды і справядлівасці. Хрысціянства не абмяжоўваецца малітвай, але заахвочвае чалавека да актыўнага ўдзелу ў грамадскім жыцці і змены асяроддзя ў якім ён жыве. Чаму б нам, сённяшняму маладому пакаленню хрысціян, не быць тымі, хто будзе змяняць гэты свет у лепшым напрамку? Быць такімі рэфарматарамі і будаваць лепшую супольнасць?