Птушка, якая не змагла своечасова затрымацца і трапіла пад мышыну. 

Жывая, але...

«Ніхто не можа пазбавіць цябе пашаны да сябе, калі ты толькі не дасі дазволу на гэта» - Гандзі.

Ёсць рэчы, ці хутчэй падзеі, якія моцна вырываюць цябе з жыцця. Ты жывеш, плануеш, спатыкаеш кожны дзень і падзею, часам з радаснай усмешкай, а бывае са смуткам, і бабах!!! нечакана, моцна і балюча аказваецца, што ўсё не ёсць так, як ты сабе ўяўляеш. Можаш крычаць, спрачацца і намагацца справядлівасці, а можаш паслухаць, разважыць справу падчас малітвы, прыгледзецца і зразумець нешта новае. Паглядзець на сваё захаванне ўжо з іншай перспектывы. Спатканне з несправядлівасцю і абмовай – сапраўды балючы досвед, але ён можа стаць нечым вельмі карысным і дапаможным. Гэтае спатканне можа зрабіць цябе мацнейшым і больш дасведчаным, а таксама перажыць тое, з чым не дае сабе рады сапраўды вялікая колькасць людзей і мажлівасць дапамагаць ім потым добра іх разумеючы.

Ёсць у мяне такая рыса характару, як настойлівасць. Часам яна прыносіць больш шкоды, часам карысці. Неяк трэба навучыцца ўключаць яе ў адпаведны момант і выключаць, калі лепш прамаўчаць ці не лезці і істотна тое, што такая рыса характару прыносіць больш клопатаў не мне, а гэта сапраўды сумная думка...

Развітанне, цягнік і вяртанне дадому. Прыгожае, адзначанае падарожжамі, сонцам, усмешкамі і спатканнямі лета, яго можна ўжо лічыць гісторыяй. Прыгожай гісторыяй, якая пачалася захапленнем прыгажосцю гор і гэтым жа скончылася. А між імі 5000 км. Тое, аб чым я марыў, аказалася толькі маленькай прадмовай таго, што Бог даў мне перажыць за гэты час.

Калі ты самотна едзеш цягніком, маеш шмат часу, каб спакойна пасядзець, разважыць, успомніць і падвесці вынікі. І сёння добры час, каб менавіта не планаваць заўтра, а з радасцю і ўдзячнасцю ўспомніць тое, што ўжо перажыў. Зрабіць рахунак набытага духоўнага скарбу. Бо калі тое, што ты робіш і перажываеш не ўзбагачае тваё сэрца, то ці мае яно сэнс?

P. S.: 1 верасня – гэта Дзень Ведаў, дзень смутку для вучняў і студэнтаў, а для кагосьці гэта дзень пэўнай настальгіі па студэнцкаму ладу жыцця. І ідучы сёння вуліцамі Мінску, спатыкаючы шматлікіх студэнтаў, я гэтую настальгію адчуваў, бо для мяне сённяшняя дата не азначае пачатку навучальнага года, яна азначае запланаваны дзень вяртання дадому і перада мною год практыкі, а не грызення граніту навукі.

Настальгія, падвядзенне вынікаў, дарога дадому – змешаныя пачуцці :)