Умілаваныя ў Хрысце Браты і Сёстры, на
сённяшнюю 12 звычайную Нядзелю выпадае Ўрачыстасць Нараджэння Святога Яна
Хрысціцеля, апошняга прарока старога запавету, “найвялікшага сярод людзей”, як
акрэслівае яго Езус. Сённяшняя Літургія Слова кіруе нашую ўвагу на яго асобу і
сапраўды варта разважыць і прыгледзецца ў чарговы раз да адной з ключавых фігур
у Гісторыі Збаўлення.
Ўжо самыя першыя весткі пра яго
здзіўляюць, бо сапраўды гэта не звычайна, калі аб нараджэнні дзіцяці бацькам
распавядае анёл, а не толькі распавядае, але і дае заданне як яго выхаваць і
прадказвае кім ён будзе. Тут варта звярнуць увагу, што бацькі Яны былі ужо ў
старэйшым узросце, яны ўжо пражылі жыццё і напэўна не спадзяваліся такой навіны
– іх жыццё блізіцца да канца, як і скончваюцца часы Старога Запавету. Гэта цікавая
паралель, напэўна і ў тыя часы было шмат людзей, якія спадзяваліся і чакалі Місію,
але мелі сумневы ці нешта яшчэ будзе, ці Божыя абяцанні будуць споўнены, але патрэба
было адпаведнага моманту ў гісторыі чалавецтва, ў які б Бог споўніў сваё
абяцанне і ў чарговы раз прыпомніў і паказаў чалавеку, што памятае і клапоціцца
аб ім і зрабіў гэта такім чынам, каб чалавек мог ўбачыць і зразумець што
адбываецца. Для нас гэта чарговая заахвота верыць у аб’яўленную праўду і
таксама не баяцца смерці, бо маем абяцанне перспектывы і новага жыцця якія ў
сваім часе споўняцца, заахвота давяраць Богу, які запрашае нас на свой шлях. “Я
зраблю цябе святлом народаў”
Застанемся яшчэ на момант пры бацьках
Яна. Сённяшняе Евангелле распавядае пра іх супрацоўніцтва з Божым провідам,
атрымаўшы заданне, адказваюць на яго сваім удзелам і выконваюць атрыманыя,
скажам так, “інструкцыі”, згаджаюцца на прыняцце дзіцяці, нягледзячы на
супраціў родных даюць яму імя Ян і выхоўваюць сына дазваляючы крочыць яму за
пакліканнем. Як гэта важна, калі бацькі не абмяжоўваюць свабоды сваіх дзяцей і
дазваляюць выбраць жыццёвы шлях згодны з іх пакліканнем, якія разумеюць сваю
ролю і старанна выконваюць менавіта яе, не беручы на сябе не сваіх абавязкаў.
“А дзіця расло і ўзмацнялася духам, і
заставалася на пустыні да дня з’яўлення свайго перад Ізраэлем.” Пустыня ў Святым Пісанні мае значэнне месца асаблівага
спаткання з Богам, безумоўна, гэта небяспечнае месца дзе падсцерагае шмат
небяспек, дзе з лёгкасцю можна загінуць, але менавіта пустыня стала месцам
спаткання Бога з прарокамі і павадырамі выбранага народа, менавіта ведучы праз
пустыню Бог выхоўваў народ. Так і для Яна пустыня стала месцам спаткання з
Панам і месцам яго ўзрастання, дзякуючы ёй таксама, ён стаў тым “найвялікшым з
сыноў чалавекых”, тут ён прыгатаваўся да спаўнення свайго паклікання, свайго
задання. І варта нам разважыць, колькі ў нашым жыцці ёсць такой пустыні, такой
прасторы спаткання з Панам, прасторы змагання з грахом, які падсцерагае ў кожны
момант, але які мы можам перамагчы супрацоўнічаючы з Божай ласкай. Ці ёсць
увогуле такая прастора ў маім жыцці і ці я разумею патрэбу сталай працы над
сабою і патрэбу спаткання з Богам?
“Я зраблю цябе святлом для народаў” –
прадказвае прарок Ісая, а ці ж ні сваіх вучняў Езус так акрэслівае, заахвочвае,
а нават наказвае, каб кожны з Яго вучняў былі святлом для гэтага свету? Варта разважыць
прыклад святога Яна Хрысціцеля і навучыцца ад яго шукаць Пана, працаваць над
сабою і з даверам крочыць за сваім пакліканнем, прайсці праз выпрабаванні
жыццёвай пустыні і пры гэтым памятаць аб тым, якое асабістае сведчанне мы даем,
каб гэты шлях таксама не стаў матывам да ганарлівасці, але дапамагаў іншым
спаткаць Езуса Хрыста.
