понедельник, 7 марта 2016 г.



Паверыць слову... сёння так нярэдка можна пачуць што словы не маюць вялікай вартасці, што не варта ім давяраць, што яны не маюць моцы і звычайна не спраўджваюцца. Чаму так? Бо можа мы зашмат гаворым, а вельмі мала робім? Можа нас пакрыўдзілі не здзейсненымі абяцаннямі? А можа проста мы самыя нярэдка не можам захаваць вернасці дадзенаму слову і несвядома не давяраем словам вакол нас?
Словам можна забіць, а можна ажывіць. Дапамагчы знайсці сэнс і гэты ж сэнс адабраць.
Сённяшняе Евангелле (Ян 4, 43-54) распавядае пра бацьку які паверыў слову, паводле якога яго сын будзе жаць.
  • Калі ён выздаравеў?
  • Учора, а сёмай гадзіне!
У бесканечным учора. Напоўненым доўгім шляхам дадому і цяжкімі думкамі, сумневамі, змаганнем з жаданнем вярнуцца і змусіць Езуса пайсці разам з ім і непасрэдна аздаравіць сына. Бесканечнае ўчора перапоўненае барацьбой за веру слову.

Ці верыць слову? Залежыць ад асобы якая яго выказвае. Ці даваць яшчэ адзін шанец? Асабісты выбар.


Комментариев нет:

Отправить комментарий