Добрыя размовы

 Так бывае, што пасля размовы, ці ўдзелу ў нейкай супольнай дыскусіі, застаецца пэўны асадак. Хоць і была добрая тэма, шчырыя і праўдзівыя выказванні меркаванняў, але дзесьці ўсё ж праскочылі нейкія адна-дзве рэплікі і застаўся гэты дыскамфорт.

«Язык мой – вораг мой!» - гаворыць вядомая прыказка. І так сапраўды нярэдка здараецца. Не хочаш сказаць благога ці папросту непатрэбнага, а яно неяк само, але адказваць потым трэба ўжо як за цалкам свядомы ўчынак.

Найлепшы спосаб каб аб нечым даведаліся як мага больш людзей – казаць шэптам, асобна і пажадана са словамі тыпу «гэта толькі асабіста табе кажу, захавай у таямніцы». Вельмі дзейсны метад.

Не размаўляць увогуле – немажліва, бо гэта самы распаўсюджаны спосаб перадачы інфармацыі. Таму, калі заўважаеш за сабою клопат з гэтай справай, варта як мага хутчэй брацца за працу і нешта з гэтым рабіць. Спачатку навучыцца проста маўчаць, потым каб прамаўчаць у сітуацыі калі лепш прамаўчаць, а пасля вучыцца гаварыць тое, што трэба гаварыць, што будзе адпаведным і канструктыўным. І варта памятаць, што чым менш гаворыш, тым лепш і верагоднасць пашкадаваць потым таксама меншая.

Некаторыя людзі ўвогуле сумняваюцца ці мажліва каб размова не пакінула пасля нейкіх нясмачных крышынак, але гэта напэўна неправідловае меркаванне, справа толькі ў тым, што добрая размова патрабуе значна больш, але і дае таксама не менш. Варта прыслухацца да рады з Бібліі: «Пры шматслоўі ня ўнікнуць грэху, а хто стрымлівае вусны свае — разумны.» (Выс. 10:19)