«Сябар»

Прыклад сяброўства – сяброўства між хлопчыкам і сабачкай? Дзіўныя погляды ў ідэолагаў і рэкламшчыкаў, але гэты пост пра іншае.

Сяброўства і сябар. З цягам часу разуменне і сэнс які маюць гэтыя паняцці змяняецца. У дзяцінстве гэта тыя, з кім мы разам гулялі, гойсалі дзе не трэба, запрашалі адно аднаго на нейкія асабістыя святы, а часам абедалі за іхнім сямейным сталом, бо дадому далёка - трэба праз увесь двор топаць. Потым разам хадзілі ў школу ці нейкія іншыя заняткі. Потым гэта былі тыя з кім да позняй ночы сядзелі ў двары ці дзесьці яшчэ. А ў пэўным моманце гэты сябар застаецца толькі адзін, але гэта ўжо іншыя адносіны: шмат часу разам, падтрымка і дапамога, давер, пэўныя ахвяры дзеля сябра... Сябар становіцца найбліжэйшай асобай. Той, каму я давяраю, хто мне дапамагае, падтрымлівае ў цяжкіх сітуацыях, хто гаворыць гледзячы ў вочы: шчыра, з клопатам і пашанай, але гэта таксама і той, хто гэта ўсё атрымлівае і з майго боку. Сяброўства патрабуе адказнасці, вернасці і, безумоўна, ахвяр.

А ёсць сяброўства на якое вельмі цяжка адважыцца, каб сапраўды, без рэшты. Не, не таму, што гэта нехта дрэнны, наадварот – гэта найлепшы з мажлівых сяброў. Чаму так? Трэба шмат адвагі каб адказаць на гэтае пытанне шчыра. Можа таму, што гэтае сяброўства патрабуе канкрэтнага рашэння? Патрабуе каб раз і назаўсёды, без падстрахоўкі і мажлівасці потым адмовіцца? Можа таму, што калі гэта найлепшы сябра з мажлівых, дык астатнія блізкія табе людзі памеркнуць, а з часам, бо не зможаш прысвячаць ім столькі часу як раней, адыдуць? Адмовіцца каб атрымаць іншае, але як жа цяжка адмовіцца ад таго што важнае для цябе. Добры сябар – гэта той, хто гатовы на ахвяру дзеля цябе, гатовы цярпліва чакаць, не патрабаваць таго, чаго не можаш яму даць, можа калісьці так, але не цяпер. Сябра заўсёды верны, пытанне толькі са мною.