Спатканне – гэта сапраўды Божы дар!

Сённяшні час – гэта час высока развітых камунікацый. Сённяшні дзень дае шматлікія мажлівасці для камунікацыі між людзьмі. Кіламетры ўжо не ствараюць такой перашкоды, бо амаль з любога месца на Зямлі можна выйсці на кантакт. Але ўсё часцей можна пачуць што сённяшні час – гэта час знікання міжасабовых адносін. Віртуальны свет аддаляе чалавека ад чалавека, адасабляе яго ад супольнасці з асобамі зацягваючы ў безасабовы свет «адзіначак і нолікаў». Усё часцей спатканне абмяжоўваецца кароткім прывітаннем, «спішамся» і хуткім развітаннем. Навокал усё больш людзей з закрытымі вушамі, вачамі скіраванымі толькі на гаджэт. Безумоўна ёсць плюсы, бо чалавек больш ведае, хай гэтыя веды і пустыя, аб усім і ні аб чым канкрэтна, менш сварак у сем'ях, бо няма ж калі, ды і за што сварыцца з людзьмі якіх амаль не ведаеш... Не, Інтэрнэт – гэта зусім не зло, гэта нешта нейтральнае, зло тое, што ўсё яшчэ надта часта чалавек не ўмее ім адпаведна карыстацца і прызначаць належнае месца ў штодзённым жыцці.

Дык вось пра спатканне. Міжасабовыя адносіны гэта хіба самае галоўнае чаму трэба навучыцца ў жыцці. Спатканне чалавека з чалавекам і чалавека з Богам – асобы з асобай. Гэта сапраўды цяжкая справа, але вартасць яе яшчэ большая. Бо ўсё што чалавек у сабе мае, ён бярэ з наваколля, са спаткання, а будучы сам асобай сапраўды раскрывае сябе праз стасункі з іншай асобай.

І яшчэ, ці можа хоць адзін віртуальны спосаб спаткання стаць заменай спатканню асабіста вочы ў вочы? Перадаць усю гаму мімікі, голасу, дотыку, жэстаў... Спатканне – гэта сапраўды Божы дар. Прыгожы, дармовы дар, які ўсё ж трэба адважыцца прыняць і адпаведна выкарыстоўваць.