Спадарожнік на пачатак Адвэнта

Чарга выпадковых здарэнняў ці Божы провід? Напэўна кожны хоць раз у жыцці разважаў над падобным пытаннем пасля перажывання чагосьці, што моцна кранула, дало імпульс для задумы. Жыццё можа выдавацца шэрым, падзеі ў ім нязначнымі, але калі атрымаеш мажлівасць паглядзець на сябе з боку, з перспектывы, можна здзівіцца каляровасці і велічы гэтага жыцця, моцы, з якой ў ім дзейнічае Бог.

Чарговы тыдзень Адвэнта хутка скончыцца, будзе запалена трэцяя свечка ў адвэнтовым вянку (іншая ад астатніх трох). Час ідзе хутка, але прыгожа і глыбока. І ў гэтым часе мы спатыкаем шматлікіх спадарожнікаў: асобы, гістарычныя постаці, думкі, успаміны... А для мяне адным з такіх спадарожнікаў на пачатку Адвэнта стала сапраўды добрая кніга. Жоўтая, непрыкметная, але неверагодна глыбокая і своечасовая. Кніга-дзённік святара які правёў сем месяцаў у закрытым кляштары трапістаў, скончыўшы свой побыт менавіта светкаваннем Божага Нараджэння. Здавалася б што можа быць у ёй цікавага, бо што цікавага можа адбывацца ў закрытым кляштары дзе кожны дзень гэта звычайна толькі тры пункты: малітва, праца і самаадукацыя. Ніякага action, гучнасці ці яшчэ якой мішуры, але так сапраўды, тое, што там адбываецца і як людзі гэта перажываюць неверагодна захапляе, кранае і ўводзіць у задуму так моцна, што словамі гэтага не перадаць, бо ці мажліва словам апісаць блізкія стасункі с жывым Богам?

Падчас чытання з'явілася пачуццё што аўтар, пішучы безумоўна пра сябе і свае перажыванні, піша пра мяне (а мы з ім сапраўды вельмі падобныя, канешне калі не зважаць на тое, што я не прафесар, не выкладчык ва ўніверсітэце, не аўтар кніг, а тым больш бесцэлераў, жыву ў іншы час, іншай геаграфічнай прасторы, значна маладзейшы і менш жыццёвага досведу маю... хм, хіба лепш спыніцца, бо падабенства не застанецца ніякага... але яно проста праяўляецца ў іншым), я сапраўды ўбачыў сябе, пытанні, якія мяне моцна турбуюць, рэчы, над якімі працую, думкі, над якімі разважаю. Нават больш, бо ён піша аб тым, у чым сапраўды цяжка прызнацца перад усім самому сабе...

Неверагоднае перажыванне. Адной з думак, якая моцна мяне кранула і стала сапраўды перакананнем, з'яўляецца тое, што варта давяраць Богу, слухаць Ягоны заклік, крочыць разам з Ім па дарозе на якую Ён запрашае.