Усяго хіба лепш не ведаць...

«А калі б я ведаў...», «Чаму я так позна гэта зразумеў?»... Чалавек пазнае свет не адразу, але з цягам часу. На працягу ўсяго жыцця ён збірае досвед, адкрывае нешта новае, руйнуе старыя і будуе новыя ілюзіі. Часам здаецца што можа было б лепш каб адразу ўсё ведаць, разумець, бо можа не было б столькі памылак, змарнаванага часу і гэтак далей, але ці так сапраўды было б добра? Хіба цікавасць да жыцця знікла б ужо на другі дзень існавання. Бо які сэнс? Вядома як жыць, вядома мэта, дзеля чаго жыць, а застаецца толькі чакаць калі настане момант смерці кульмінацыя, галоўны момант дзеля якога жывём і стараемся жыць як найлепш. Ці перастаў бы чалавек рабіць памылкі? Хіба не, рабіў бы спецыяльна каб гэтае жыццё неяк разбавіць, напоўніць. Ці быў бы чалавек больш радасным? Знікла б некалькі матываў для яе. Радасць адкрыць нешта новае, зразумець, радасць навучыць, падзяліцца досведам, радасць працы над сабою і збірання плёну гэтай працы. Не было б выключных, творчых, цікавых сваёю адменнасцю людзей. Усе б усё ведалі і добра разумелі.

Але ёсць інакш: узлёты і падзенні, адкрыцці, знаходзім і зноў губляем сэнс. І так сапраўды ёсць добра.