Радасць навучання!

     

 Якое ж гэта прыгожае заданне вучыць дзяцей! Распавядаць і бачыць зацікаўленасць, радасць, ззянне ў вачах... Задаваць пытанні і бачыць гэтае жаданне адказаць, быць першым і чуць, часам нават зусім непрадказальны, адказ.

Першая, у пэўным сэнсе, бо даводзілася, але ў іншых варунках, катэхэтычная практыка, прыгатаванне і наперад! Заходзіш у амаль яшчэ пустую сальку, бо яшчэ з паўгадзіны да катэхэзы, вітаешся з сястрою і распачынаеш усё прыгатоўваць: праектар, ноўт, маркеры, праглядаць кантрольны раз прэзентацыю. Паціху збіраюцца дзеці, з некаторымі прыходзяць бацькі і бабулі і я пачынаю трошкі хвалявацца. Вось і настаў час распачынаць, а перада мною каля сарака дзетак і групка дарослых... Прывітанне, малітва, кароткае знаёмства. Распачынаю прадстаўляць тэму, бачу што выходзіць ўсё добра і перастаю хвалявацца. Дзеці зацікаўлена супрацоўнічаюць, распавядаю тэму і настае час працы ў групах: дзве групы, два ватманы.

 Цікава назіраць за дзецьмі якія робяць нешта адно ўсе разам. Падводзім вынікі і мяне прыемна здзіўляе як дзяўчынка распавядае слова ў слова тое, што я гаварыў. Супольная малітва і развітанне.

Вучыць дзяцей, хоць і часам здараецца рознае, неверагодна прыгожа і радасна!)

Бог!