Вось і прамінуў першы тыдзень прабывання ў Казахстане. Першыя ўражанні, шматлікія размовы, новыя мясціны і краявіды. Гэта іншы свет, іншы спосаб жыцця і адносін між людзьмі. Знаёмства з мясцовым Касцёлам і тымі, з каго ён складаецца.

Першае уражанне – прастор, вялізарны прастор навокал. І справа ў тым, што мяне не высадзілі сярод стэпу, першае, што я ўбачыў – Астана. Маладая сталіца Казахстана, прасторная, новая, але нейкая пустая...

Кепскія дарогі? Можа я чакаў горшага, але не ўсё так дрэнна, асабліва шаша і галоўныя вуліцы гарадоў.

Апошняе яскравае ўражанне – горад Петрапаўлаўск, недалёка ад мяжы з Расіяй. Калісьці ён быў населены выключна рускімі, цяпер ёсць інакш. Горад з прыгожай цэнтральнай вуліцай, паркамі, фантанамі, горад, дзе на галоўнай вуліцы знаходзіцца каталіцкі касцёл, што з'яўляецца чымсьці неверагодным для краіны, дзе большасць насельніцтва – мусульмане. Незвычайна было ўбачыць столькі людзей, якія проста вышлі вечарам на спацар, нярэдка сем'ямі і гэта прыгожа.

Такі вось пост, пост пра два ўражанні, а між імі 7 прыгожых дзён.

P. S.:У Казахстане вельмі смачнае марозіва, шмат адкрытых, добрых і гасцінных людзей:)