І ўсё ж дзіўныя мы людзі! Ну так, філасафічна і гучна. Пад гэтае выказванне можна шмат чаго падпісаць, што будзе характарызаваць чалавека, яго дзіўнасці і супярэчнасці з якіх ён складаецца. І адна з такіх супярэчнасцяў праяўляецца ў тым, што мы хочам аднаго, а робім іншае, просім, атрымліваем прапанову, як адказ на просьбу, але адразу пачынаем шукаць прычына каб адмовіцца. Вось просіш Бога каб дапамог табе знайсці сваё месца ў жыцці, маўляў: «Давай выжмем з яго максімум? Хай прынясе як мага большы плён! Давай пабудуем з мяне нешта прыгожае і вартае? Зробім разам і разам потым будзем захапляцца?», а потым атрымліваеш адказ – пакліканне, агульнае апісанне праекту (якое ўключае і плюсы і не зусім) і інвестыцыі – ласку і закладзеныя ў цябе таленты. Прасіў? Маеш! Цяпер адказ за табою. І вось тут наступае цікавы момант твайго здзіўлення: «Эмм...ну...Ты жартуеш? Так, гэта прыгожа і цалкам файна, але аж такое?», пошукі альтэрнатыў, кампрамісаў і шмат яшчэ цікавасцяў, але актуальным застаецца пытанне: «Падпісваешся? Я ведаю пра недахопы і цяжкасці, добра ведаю тваё сэрца,ты са Мною? Будуем разам?». І тут твой адказ. Які ён будзе, вырашаць табе. Або будуеш сам, або разам з Ім. Шукай рады, шукай падтрымкі, але адказваць табе.