Больш адвагі з талентамі...

Ёсць у некаторых людзей пэўная рыса якая кажа ім хаваць свае таленты. Уменні якія робяць іх арыгінальнымі, выключнымі, але з'яўляецца моцнае пачуццё неадпаведнасці, страх перад тым што скажуць і як успрымуць і гэта не дазваляе ім гэтыя таленты вызваліць і прынесці карысць, карысць не толькі наваколлю але і ім самым. Не дазваляюць сабе на радасць збірання плёну і самаразвіццё, перажыванне жыцця глыбей і мацней. Гэта дрэнна калі наваколле заглушае добрыя таленты.

Зразумець сваю вартасць і адважыцца быць сабою (безумоўна маю на ўвазе быць кімсьці добрым) робячы тое, што адчуваеш – гэта сапраўды вялікі дар. Дар які, як і ўсё добрае, з'яўляецца таксама і заданнем, бо патрабуе не толькі прыняцця, але і сталага паглыблення, узмацнення, клопату, адказнасці.

Так, таленты лепш выкопваць, чым завальваць зямлёю, утрамбоўваць бульдозерам і дазваляць камусьці таптацца па ўсім гэтым. Могуць не зразумець, але на жаль так ёсць, што хутчэй і лепш зразумеюць і ўспрымуць нешта дрэннае, чым вызваленае з цябе дабро, бо пасля доўгага пошуку «сапраўдных» матываў, марудных разважанняў над прычынамі і наступствамі і гэтак далей, ужо няма ніякай ахвоты радавацца і сапраўды ацэньваць тваю паставу, таму нярэдка можа пачуць нешта кшталту: «Не, усё роўна тут нешта не тое...».

Не варта знеахвочвацца, варта адважыцца вызваліць свой талент.