Развітанне, цягнік і вяртанне дадому. Прыгожае, адзначанае падарожжамі, сонцам, усмешкамі і спатканнямі лета, яго можна ўжо лічыць гісторыяй. Прыгожай гісторыяй, якая пачалася захапленнем прыгажосцю гор і гэтым жа скончылася. А між імі 5000 км. Тое, аб чым я марыў, аказалася толькі маленькай прадмовай таго, што Бог даў мне перажыць за гэты час.

Калі ты самотна едзеш цягніком, маеш шмат часу, каб спакойна пасядзець, разважыць, успомніць і падвесці вынікі. І сёння добры час, каб менавіта не планаваць заўтра, а з радасцю і ўдзячнасцю ўспомніць тое, што ўжо перажыў. Зрабіць рахунак набытага духоўнага скарбу. Бо калі тое, што ты робіш і перажываеш не ўзбагачае тваё сэрца, то ці мае яно сэнс?

P. S.: 1 верасня – гэта Дзень Ведаў, дзень смутку для вучняў і студэнтаў, а для кагосьці гэта дзень пэўнай настальгіі па студэнцкаму ладу жыцця. І ідучы сёння вуліцамі Мінску, спатыкаючы шматлікіх студэнтаў, я гэтую настальгію адчуваў, бо для мяне сённяшняя дата не азначае пачатку навучальнага года, яна азначае запланаваны дзень вяртання дадому і перада мною год практыкі, а не грызення граніту навукі.

Настальгія, падвядзенне вынікаў, дарога дадому – змешаныя пачуцці :)