Цішыня, ранішняе сонейка ўсміхаецца і атуляе цяплом, амаль пустая святыня, толькі некалькі чалавек ціха моляцца на ружанцы, адарацыя... Ці можа быць лепшы пачатак дня?

Першае, на чым ловіш сябе, уваходзячы ў касцёл у Какшэтаў – гэта пачуццё іншасці гэтага месца, здаецца кожная цаглінка, кожная малекула паветра пранізана малітвай і божай прысутнасцю.

Зрабіць нешта канкрэтнае, тое, што можна ўбачыць – добры пункцік, які сведчыць, што дзень не прайшоў марна. Таму свядомасць выкананай працы (трэба было трошкі памахаць лапатай) – радуе сэрца.

Пабываць там, дзе ніколі не быў – прыгожае перажыванне. Сёння такім месцам стала мячэць. Цікава было паглядзець, што гэта такое, прайсціся па мяккіх дыванах, адчуць атмасферу гэтага месца, мне спадабалася тое, што на ўваходзе трэба было зняць боты - гэта прамаўляе, якой пашанай агарняюць мусульмане сваю святыню. Ўсё багата ўпрыгожана...суфіт, сцены, жырандолі – шмат золата і яркіх колераў.

Вось такі прыгожы, напоўнены падзеямі, размовамі за кавай, спатканнямі і ўражаннямі дзень, давялося мне перажыць :)